در تکاپوی سبک شخصی

محمد رضا چایفروش تابستان 1404

دنیای جادو، جادوی خیال.....

اولین بار در سال 1372  کتاب عکاسی در قرن بیستم را وقتی از مشهد خریدم، کتابی که به کوشش و ترجمه دکتر ستاری در سال 68 منتشر شده بود. از ذوقِ زیاد، کتاب را تا نیشابور مطالعه کردم، در جایی به کلمه ای رسیدم که برای من بسیار عجیب بود، "رئالیسم جادویی در عکاسی"

رئالیسم جادویی در ادبیات شکل گرفته و به زبان ساده در دنیای واقعی به تو امکان می دهد که وارد دنیای غیر واقعی شوی، یا بهتر بگوییم همه المانها در عکس واقعی است ولی احساس برآیند از اثر غیر واقعی خواهد بود،
مارکز با صد سال تنهایی، این ژانر را به قله در ادبیات رساند و این ژانر در هنر های بصری نیز مورد پسند مخاطبان و هنرمندان قرار گرفت.
مجید بندار مقدم، در تکاپوی سبک شخصی خود این ژانر را انتخاب کرده، او با ترکیب بندی های خاص و ادیت های پرکنتراست و دارک، بیننده را وادار به تجربه احساسی متفاوت می‌کند،
آسمان های عکسهای او پر شده از ابرهای دلهره‌آور، آسمان قرار نیست در عکس‌های عمودی او خالی باشن، ایستایی و خشونت کادر عمودی این حجم از تضاد بین تنالیته های خاکستری را چند برابر می کند،
آرامشی نیست، حتی انسانی که روی صخره ای تنها نشسته، یا اسب مادر با فرزندش....
نشانه گذاری دقیق همه و همه تو را به یک چالش شخصی بصری دعوت می‌کند.
عکسهای مجید محور زمان نامحسوسی دارند،
تو در عکس نمی مانی و با هر تجربه شخصی، سوار بر زمان در گذشته و آینده سفر میکنی، قرار نیست عکس به تو پیام واضحی بدهد،
جادوی خیال همینجاست، بستری آماده شده و تو در خیال خودت به هر آنچه در ذهن ات می آید، می رسی،
تو از مسیر نور در تاریکی به نا امیدی و یأس و با نوری دیگر به امید و پیروزی می رسی،

عکسهای مجید آئینه ای است در تاریکی، که تو خودت را در آنها باید جستجو کنی،

عکسهای مجید همیشه برای تو مسیر دارد، مسیری خیال انگیز، که تو نمیتوانی به سادگی از آن بیرون بیای....